همهچیز درباره
در رفتگی لگن
مفصل ران یک مفصل گوی و کاسه است. بهطور معمول، گوی در بالای استخوان ران در حفرهی لگن قرار میگیرد. دررفتگی لگن زمانی رخ میدهد که مفصل ران بهدرستی رشد نکرده باشد و حفره (استابولوم) خیلی کمعمق باشد. این شرایط اجازه میدهد تا گوی (سر استخوان ران) بهطور جزئی یا کامل از مفصل خارج شود. دررفتگی لگن از یک ناهنجاری خفیف تا دررفتگیِ کامل مفصل ران متغیر است.
اختلال کمتوجهی بیشفعالی نوعی اختلال عصبی تکاملی است که رشد و عملکرد سیستم عصبی در آن متفاوت است.
آسم
آسم بیماری مزمنی است که منجر به تنگ شدن و تورم راههای هوایی در ریهها میشود و تنفس را مشکل میکند.
ذاتالریه
برخلاف گذشته، بیشتر کودکان با دریافت درمانهای صحیح، از پسِ بیماری ذاتالریه یا همان عفونت ریه برمیآیند.
در رفتگی لگن
در رفتگی لگن چیست؟
مفصل ران یک مفصل گوی و کاسه است. بهطور معمول، گوی در بالای استخوان ران در حفرهی لگن قرار میگیرد. دررفتگی لگن زمانی رخ میدهد که مفصل ران بهدرستی رشد نکرده باشد و حفره (استابولوم) خیلی کمعمق باشد. این شرایط اجازه میدهد تا گوی (سر استخوان ران) بهطور جزئی یا کامل از مفصل خارج شود. دررفتگی لگن از یک ناهنجاری خفیف تا دررفتگیِ کامل مفصل ران متغیر است.
موارد شدید دررفتگی لگن، معمولاً طی یک غربالگری عادی در چند ماه اول زندگی نوزاد تشخیص داده میشود. در مواقع دیگر، این مشکل تنها زمانی که کودک رشد میکند و تحرک بیشتری دارد، قابلتوجه است.
پارا آنفلوانزا
ویروس آنفلوانزا
آدنو ویروس
انترو ویروس
ویروس سینسیشیال تنفسی
سرخک
علائم
علائم در رفتگی لگن در نوزادان چیست؟
بسیاری از نوزادان مبتلا به DDH در طی چند ماه اول زندگی خود تشخیص داده میشوند.
علائم شایع DDH در نوزادان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- پا در سمت لگن آسیبدیده، ممکن است کوتاهتر به نظر برسد.
- چینهای موجود در پوست ران یا باسن ممکن است ناهموار به نظر برسند.
- ممکن است با حرکت مفصل ران، احساس بیرونزدگی وجود داشته باشد.
دررفتگی لگن یک بیماری قابلدرمان است. با این حال، اگر درمان نشود، میتواند آسیب جبرانناپذیری ایجاد کند که باعث درد و از دست دادن عملکرد در مراحل بعدی زندگی میشود. این اختلال، علت اصلی آرتریت زودرس لگن قبل از سن ۶۰ سالگی است. شدت بیماری و ابتلای دیرهنگام به آن، خطر ابتلا به آرتریت را افزایش میدهد؛ بنابراین، نظارت و مداخلهی زودهنگام در هر دو حالت برای کاهش خطر درد و ناتوانی کودک در بزرگسالی مهم هستند.
چه افرادی تحتتأثیر قرار میگیرند؟
چه افرادی تحت تاثیر قرار می گیرند؟
دررفتگی لگن میتواند هر فردی را در هر سنی تحتتأثیر قرار دهد. اگرچه اعتقاد بر این است که این بیماری در حوالی تولد ایجاد میشود، کودک مبتلا به دیسپلازی خفیف، ممکن است برای سالها یا حتی دههها علائمی نداشته باشد.دررفتگی لگن در نوزادان بهعنوان دیسپلازی رشدی لگن (DDH) شناخته میشود.اگر این بیماری در نوجوانان و بزرگسالان جوان تشخیص داده شود، گاهی اوقات دیسپلازی استابولوم نامیده میشود.سنی که در آن کودکان بزرگتر و بزرگسالان جوان مبتلا به دررفتگی لگن شروع به مشاهده علائم میکنند، به شدت بیماری و سطح فعالیت آنها بستگی دارد. ورزشکارانی که با شرکت در رقص، هاکی، فوتبال یا دو و میدانی بار زیادی را روی لگن خود میگذارند، ممکن است زودتر علائم را تجربه کنند.دختران و خانمها دو تا چهار برابر بیشتر از پسران در معرض در رفتگی مفصل ران هستند. این بیماری همچنین بر فرزندان اول و کسانی که یکی از اعضای خانواده نزدیکشان مشکلات لگن دارند، بیشتر تأثیر میگذارد. برخی از افراد مبتلا به دررفتگی لگن، فقط در یک سمت لگن مبتلا هستند در حالی که برخی دیگر آن را در هر دو لگن دارند.در پسران، این بیماری با سایر مشکلات لگن همراه است. این بیماریها شامل چرخش لگن (زمانی که حفرهی مفصل ران بیشازحد بالای سر استخوان ران رشد میکند) یا ضایعات CAM (رشد استخوان اضافی در سطح استخوان که باعث اصطکاک اضافی و آسیب مفصل میشود) است.گاهی اوقات در رفتگی لگن با گیرافتادگی مفصل ران اشتباه گرفته میشود و زمانی اتفاق میافتد که استخوان اضافی روی استابولوم یا سر استخوان ران رشد کند. شکل نامنظم آن باعث ایجاد اصطکاک در داخل مفصل و فرسودگی غضروف میشود. برخی از بیماران هر دو بیماری را دارند که هر دو باعث درد لگن میشوند و بهراحتی باعث سردرگمی میشوند. با این حال، این دو مسائل مختلفی هستند که نیاز به درمانهای متفاوتی دارند.به طور کلی، درمان در رفتگی لگن در اسرع وقت میتواند آسیب مفاصل را به حداقل برساند و احتمال ابتلا به آرتریت اولیه را کاهش دهد.
در رفتگی لگن
در رفتگی لگن چگونه تشخیص داده می شود؟
نوزادان باید از جهت دررفتگی لگن غربال شوند. در حین معاینه، پزشک در مورد تاریخچهی فرزندتان، از جمله موقعیت او در دوران بارداری سؤال خواهد کرد. آنها همچنین میپرسند که آیا سابقهی مشکلات لگن از طرف والدین وجود دارد یا خیر.
پزشک معاینهی فیزیکی را انجام میدهد و تستهای تشخیصی را تجویز میکند تا تصاویر دقیقی از لگن فرزند شما دریافت کند. تستهای معمول میتواند شامل موارد زیر باشد:
سونوگرافی: سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد عکسهایی از سر استخوان ران (گوی) و استابولوم (حفره) استفاده میکند. این روش ارجح برای تشخیص در رفتگی لگن در نوزادان تا ۶ ماهگی است.
اشعهی ایکس: بعد از اینکه کودک ۶ ماهه میشود و استخوان روی سر استخوان ران شروع به شکل گرفتن میکند، اشعهی ایکس از سونوگرافی قابلاطمینانتر است.
آیادرمان بر توانایی کودک در راه رفتن تاثیر خواهد گذاشت؟
آیا درمان بر توانایی کودک در راه رفتن تاثیر خواهد گذاشت؟
بسته به سن آنها در طول درمان، فرزند شما ممکن است دیرتر از سایر بچهها شروع به راه رفتن کند. با این حال، پس از درمان موفق، کودکان بهطور معمول شروع به راه رفتن همانند سایر کودکان میکنند. در مقابل ، کودکان مبتلا به دررفتگی لگن درماننشده، اغلب دیرتر شروع به راه رفتن میکنند و بسیاری از آنها در راه رفتن لنگ میزنند.
درمان فرزند شما به شدت وضعیت آنها بستگی دارد. هدف از درمان، بازگرداندن عملکرد طبیعی لگن با اصلاح موقعیت یا ساختار مفصل است.
اگر فرزند شما ۳ ماهه یا کوچکتر و لگن او از نظر منطقی پایدار باشد، پزشک ممکن است روی استابولوم و سر استخوان ران را در حین رشد نظارت کند. احتمال زیادی وجود دارد که با بزرگ شدن کودکتان، استخوان ران به شکل طبیعی رشد کند.
تستهای غربالگری احتمال سندرم داون و دیگر بیماریهای پزشکی را بدون ارائه تشخیص قطعی مشخص میکند.
انواع مختلف تست غربالگری شامل:
- آزمایش خون که سطح پروتئین و هورمون را در خانمهای باردار اندازه میگیرد.
- سونوگرافی: روش عکسبرداری غیرتهاجمی که از امواج صدا برای تولید عکس جنین استفاده میشود. سونوگرافی میتواند بیماری مادرزادی قلب و دیگر تغییرات ساختاری مانند پوست اضافی بر روی گردن که میتواند نشاندهندهی سندروم داون باشد را تشخیص دهد.
پزشکان بالینی، از نتیجهی آزمایش خون و سونوگرافی با هم برای تخمین احتمال ابتلای جنین به سندروم داون استفاده میکنند.
طبق نتیجه آزمایش غربالگری و سن مادر، ممکن است پزشک آزمایشهایی مانند MaterniT 21 و Panorama را برای بررسی DNA جنین در خون مادر پیشنهاد دهد. این آزمایشهای نسبتاً جدید، کم یا زیاد بودنِ احتمال ابتلای جنین به سندروم داون را نشان میدهند. این آزمایشها تشخیصی نیستند و بهطور قطع احتمال ابتلای جنین به سندروم داون را نشان نمیدهند.
اگر لگن کودک با وجود استفاده از بریس و پاولیک هارنس، همچنان بهطور جزئی یا کاملاً جابهجا شده است، ممکن است به عمل جراحی نیاز داشته باشد. تحت بیهوشی، پزشک یک سوزن بسیار ریز را در لگن کودک قرار میدهد و کنتراست تزریق میکند تا بتواند گوی و کاسه را به وضوح مشاهده کند. این آزمایش، آرتروگرام (arthrogram) نامیده میشود.
فرایند تنظیم گوی در داخل کاسه پس از آرتروگرام بهعنوان ریداکشن بسته شناختهمیشود. پس از تنظیم لگن، تکنسینها کودک را در گچ اسپایکا قرار میدهند. این گچ از نزدیکی زیر بغل تا پاها امتداد دارد و لگن را در جای خود نگه میدارد. بر اساس وضعیت لگن آنها، گچهای مختلف مقادیر متفاوتی از پاهای کودک را پوشش میدهند. کودکان بهطور معمول سه تا شش ماه این گچها را میپوشند. با رشد کودک، گچها هر از گاهی تغییر میکنند.
آزمایشهای تشخیصی میتوانند با احتمال ۱۰۰درصد تشخیص دهند که جنین مبتلا به سندروم داون است یا نه. البته به دلیل این که آزمایشها نیاز به استفاده از سوزن برای به دست آوردن نمونه از رحم دارند، خطر سقط جنین و دیگر عوارض را افزایش میدهند.
گزینههای آزمایش تشخیص شامل:
- نمونهگیری از پرزهای جنین (CVS)، روش تشخیصیِ پیش از تولد که بافت کوچکی از جفت جنین برای آزمایشهای خاص برداشته میشود. CVS برای تشخیص هر نوع بیماری که شامل ناهنجاریهای خاص در کروموزوم مانند سندرم داون است، استفاده میشود. این آزمایش معمولاً در طول ۳ ماه اول، بین ۱۰ تا ۱۴ هفتگی بارداری انجام میشود.
- آمنیوسنتز، روش تشخیصیِ پیش از تولد که سوزن در کیسهی آمنیوتیک فرو برده میشود. آمنیوسنتز برای شناسایی سندروم داون و دیگر ناهنجاریهای کروموزومی استفاده میشود. این آزمایش معمولاً در ۳ ماههی دوم، ۱۵ هفته پس از بارداری انجام میگیرد.
چه عواملی باعث دیسپلازی لگن در نوزادان میشوند؟
چه عواملی باعث دیسپلازی لگن در نوزادان می شود؟
علت دقیق ناشناخته است، اما پزشکان معتقدند که چندین عامل، خطر ابتلا به دیسپلازی کودک را افزایش میدهد:
- سابقهی خانوادگی DDH در والدین یا سایر خویشاوندان
- جنسیت: در دختران دو تا چهار برابر بیشتر احتمال دارد که این بیماری را داشته باشند
- نوزادان اولین زایمان مادر که جایشان در رحم نسبت به نوزادان بعدی سفتتر است
- وضعیت بریچ در دوران بارداری
- قنداق کردن محکم با پاهای دراز شده
موقعیت بریچ: در نوزادانی که در دوران بارداری، باسنشان پائینتر از سرشان باشد، اغلب باعث میشود یک یا هر دو پایشان به جای حالت تاشده در دوران جنینی، در حالتی تقریباً صاف و کشیده قرار گیرد. متأسفانه ، این وضعیت میتواند مانع از رشد صحیح حفرهی لگن کودک شود.
قنداق کردن محکم: بستن پاهای کودک در یک وضعیت مستقیم ممکن است در رشد سالم مفصل تداخل ایجاد کند. اگر کودک خود را قنداق کردهاید، میتوانید بازوها و تنهی او را بهصورت محکم بپیچید، اما حتماً فضایی را برای خم کردن و حرکت پاهای آنها بگذارید.
پاولیک هارنس
پاولیک هارنس
اگر لگن فرزند شما ناپایدار یا بهاندازهی کافی کمعمق باشد، پزشک ممکن است پاولیک هارنس را توصیه کند. در نوزادان تا چهار ماهگی از پاولیک هارنس برای نگه داشتن لگن در جای خود، در حالی که به پاها اجازه حرکت میدهد، استفاده میشود. کودک معمولاً تمام روز و شب از آن استفاده میکند تا زمانی که لگنش پایدار شود و سونوگرافی نشان دهد که لگن او بهطور عادی در حال رشد است. بهطور معمول، حدود ۸ تا ۱۲ هفته طول میکشد. پزشک فرزندتان به شما میگوید چند ساعت در روز کودک شما باید از پاولیک هارنس استفاده کند. بهطور معمول ، کودکان ۲۴ ساعت شبانه روز این بریس را میپوشند.
زمانی که فرزند شما دارای بریس است، پزشک مرتباً لگن را بررسی و از تستهای تصویربرداری برای نظارت بر پیشرفت آن استفاده میکند. پس از معالجه موفق، کودک برای نظارت بر پیشرفت و رشد مفصل لگن خود باید بهطور مرتب به پزشک مراجعه کند.
بهطور معمول، لگن نوزادان با موفقیت با پاولیک هارنس درمان میشود. اما در برخی از نوزادان، لگن همچنان بهطور جزئی یا کامل جابهجا شده است. در این صورت، پزشک ممکن است نوع دیگری از بریس به نام بریس ابداکشن (abduction ) را توصیه کند. بریس ابداکشن از مواد سبک ساخته شدهاست که از باسن و لگن کودک پشتیبانی میکند. برای اینکه لگن کودک شما با یک بریس ابداکشن پایدار شود، حدود ۸ تا ۱۲ هفته باید بریس را بپوشند. اگر بریس ابداکشن، لگن را تثبیت نکند، ممکن است فرزند شما به عمل جراحی نیاز داشته باشد.
drmahsataheri
دکتر مهسا طاهری
متخصص بیماریهای کودکان و نوزادان
🕰ساعتهای حضور
شنبه تا چهارشنبه از ساعت ۱۶ الی ۲۰
...
آشنایی با دکتر مهسا طاهری
drmahsataheri
دکتر مهسا طاهری
متخصص بیماریهای کودکان و نوزادان
🕰ساعتهای حضور
شنبه تا چهارشنبه از ساعت ۱۶ الی ۲۰
...
آشنایی با دکتر مهسا طاهری
دکتر طاهری، فارغالتحصیل رشته پزشکی از دانشگاه علومپزشکی ارومیه و دوره تخصصی بیماریهای کودکان و نوزادان دانشگاه علوم پزشکی تبریز است و از سال 1384، در شهرهای مختلف آذربایجانغربی، فعالیت پزشکی داشته است.
از سال 1397 در ارومیه و در کنار ویزیت بیماران در مطب شخصی، در بیمارستانها و کلینیکهای تخصصی کودکان و نوزادان ارومیه، مشغول طبابت شده و در این مدت، پذیرای هزاران بیمار بوده است.